Futbol dünyanın ən sivil müharibəsidir - KÖŞƏ

Futbola uşaq vaxtından marağım olub.

Həm baxmağa, həm də oynamağa. Amma eynək taxdığım, iki dəfə göz əməliyyatı keçirdiyim üçün futbol oynamağa qoymayıblar. Oğrun-oğrun məhəllədə futbol oynadığım vaxtlar da həmişə topdan qorxmuşam. Ki, bu dəqiqə eynəyimə dəyəcək, nəsə olacaq. Təbii ki, sonralar bu qadağanı aşdım. Məktəbdə nə vaxt futbol təşkil olunurdu, qatılırdım. Müdafiədə oynayırdım. Oxuduğum liseydə ikinci yeri tutmuşuq, medal veriblər. Amma nə yalan deyim, topla aramdakı qorxunu hələ də tam aşa bilməmişəm.

İki il qabaq dostlarımızın təşkil etdiyi futbol oyunlarına qatılırdım. İkinci oyunda qolumu əzmişdim. 1 ayda qolum gipsdə qaldı. Bəxtsizliyimin ucbatından. Bütün oyun boyu müdafiədə oyna, burnun qanamasın, son dəqiqələrə qapıya salsınlar səni, onda da topu tutmaq istəyəndə hücumçu ilə toqquş. Daha doğrusu, yerdə hücumçunun ayağı dirsəyinə girsin. Elə ondan bu yana ayağıma top dəymir. Amma qoluma da ayaq dəymir, buna da şükür.

Biz Dünya Çempionatları görən, Braziliyanın uduzmağına ağlayan, Türkiyənin İlham Mansızlı, Hakan Şükürlü, Niderlandın Van Nistelroylu vaxtlarını görən nəsilik. Messi, Ronaldo gözümüzün qabağında böyüyüb. Mən "Fənərbağça" ilə "Çelsi"nin 2007-ci ildəki oyunundan sonra İstanbul klubunun azarkeşi olmuşam. Futbolu necə sevməyə bilərəm?!

Amma son dövrün futboluna artıq o ləzzətlə baxa bilmirəm. Sanki hər şey adiləşib. Yeni heç nə yoxdur. Oyunlar bukmeker kontorlarına hesablanır. Oyunlar satılır. Bir də görürsən, liqanın birincisi, hansı ki ikinci yerlə arasında 10 xal fərq var, sonuncu yerdə dayanan kluba uduzur. Futbol indi təkcə hesab nəticələri ilə yox, həm də bütünlükdə - oyunçların qol vurmağından tutmuş, künc zərbələrinə qədər kontora görə hesablanır. Bu, necə tənzimlənir, bilmirəm, amma hər halda, milyonların, bəlkə də milyardların dövr etdiyi futbol dünyasında elə bu milyonlar, milyardlar üçün baş sındırmağa dəyər.

Bütün tərəfləri ilə futbol başqa dünyadır. Yəni elə bir şeydir ki, incisən də, küssən də baxırsan. Məsələn, mən boksu bu şövqlə izləmirəm. Yaxud da güləşə bu həyəcanla baxmamışam.

Hərdən düşünürəm ki, dünyanın bütün ölkələri aralarındakı münaqişələri futbolla həll etsələr nə olar? Taktika, ağıl, sərmayə, dəlilik, həyəcan, stress, məğlubiyyət – hamısı var da. Necə ki vaxtilə idman yarışları həm də xalqın, insanların krallara olan aqressiyasını, nifrətini, hirsini çıxara bilməsi üçün təşkil olunurdu. Yəni mahiyyəti əyləncə-filan deyildi. Məncə, futbol dünyanın ən sivil müharibəsidir.

EMİNQUEY AKİF

Sport1.az